The Wind That Shakes The Barley

3 novembre 2006

   The Wind That Shakes the Barley
                                                      η νέα ταινία του Ken Loach

Η παρότρυνση μιας καθηγήτριάς μου από το πανεπιστήμιο με οδήγησε στην αίθουσα του αγαπημένου μας σινεμά στην πόλη, για να δω το νέο φιλμ του Ken Loach. Δεν είναι ο αγαπημένος μου δημιουργός κι εν πάσει περιπτώση ένας ''χρυσός φοίνικας'' στο φεστιβάλ των Καννών δε μου λέει τίποτα εδώ και πολλά χρόνια.
Η ιδέα και μόνο να μην μπορώ να συμμετέχω στο επερχόμενο αμφιθέατρο με θέμα την τρομοκρατία, βασισμένο σ'αυτό το φιλμ, μ' έκανε να πάω στο σινεμά με πυρετό και βήχα απίστευτο!
Η ταινία αυτή σε κερδίζει αμέσως με την υπέροχη φωτόγραφία της. Τα ιρλανδέζικα τοπία, υγρά και έτοιμα να διεκδικηθούν και οι ηθοποιοί με τα ροδαλά από το κρύο του βορρά μάγουλά τους, δημιουργούν ευθύς εξ' αρχής μια ατμόσφαιρα ειλικρινή κι ανεπιτήδευτη.
Βρισκόμαστε λοιπόν στo 1920. Παρακολουθούμε την ωμότητα και τη βιαιότητα του βρετανικού στρατού απέναντι στους ιρλανδούς. Η ταινία ξεκινά με την ψυχρή δολοφονία ενός δεκαεπτάχρονου μπροστά στα μάτια της μητέρας και της αδερφής του. Το γεγονός αυτό, δημιουργεί μια αναταραχή στην ιρλανδική κοινωνία και τους πρώτους ψίθυρους για αντίσταση. Δύο αδέρφια γίνονται οι θιασώτες του ρεπουμπλικανικού στρατού απελευθέρωσης. Ο ένας (Padraic Delaney) , πιο δυνατός κι αδίστακτος, ο δεύτερος (Gillian Murphy) πιο ήρεμος, με έναν έντονο κώδικα τιμής και μια αίσθηση δικαίου αδιαπραγμάτευτη. Πώς όμως αυτό αλλάζει όταν έρχονται αντιμέτωποι με τα ωμά διλλήματα του πολέμου, μα κυρίως με την απόφαση για το αν ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί ή όχι μετά τη συνθήκη για ειρήνη με τους βρετανούς...! Έτσι, θα ζήσουμε μέσα από τη ματιά του Ken Loach την ουσία και την ντροπή του εμφυλίου πολέμου. Όταν ο αδερφός έρχεται αντιμέτωπος με τον αδερφό του.
Πολύ ενδιαφέρον θα είχε κατά τη γνώμη μου, αν παρακολουθούσαμε την ταινία ταυτιζόμενοι λίγο με τη γυναίκα της υπόθεσης, την καταπληκτική Orla Fitzqerald, η οποία ξεκινόντας από τη δολοφονία του δεκαεπτάχρονου αδερφού της μπροστά στα μάτια της, χάνει σιγά σιγά τα πάντα, με κατάληξη να μείνει μόνη της μες στα χαλάσματα του πολέμου. Γενικότερα το θηλυκό στοιχείο της υπόθεσης θυμίζει έντονα την Εκάβη.
Ο Ken Loach πολεμήθηκε έντονα από τον βρετανικό τύπο γι' αυτήν την ταινία, αλλά πιστεύω πως ο χρυσός φοίνικας τον αντάμειψε. Επιτέλους ένα βραβείο μετά το Underground που παροτρύνει τους δημιουργούς να θέσουν θέματα και να μιλήσουν για την πολιτική κατάσταση στη χώρα τους έξω από τα δόντια!
Ας κλείσω λοιπόν, με τα λόγια του δημιουργού στην απονομή του βραβείου: "Ελπίζουμε πως η ταινία μας περιγράφει λίγο την σχέση των βρετανών με το ιμπεριαλιστικό παρελθόν τους. Αν καταφέρνουμε να λέμε την αλήθεια για το παρελθόν, ίσως καταφέρνουμε να την λέμε και για το παρόν..."

                                                                                                                     Μaria

Υ.Γ: Ζητώ συγγνώμη από τους υπόλοιπους θεατές της αίθουσας, για τον ασταμάτητο βήχα μου!!!
   Pardonez moi, les spectateurs dans la salle d'Utopia! C'était impossible d'arreter à tousser!!!

La traduction de Maria

Le vent se lève
un film de Ken Loach

La critique d'une prof de la fac m'a motivé pour aller voir le nouveau film de Ken Loach.
Il n'est pas mon réalisateur préféré et il y a longtemps que les Palmes d'Or ne m'interessent plus.
D'un autre coté, le thème de ce film et le niveau de la filmographie de Ken Loach (peu importe mon goût, c'est subjectif), m'ont dirigé vers la salle de ciné.
Ce film capte l'attention dès les premières minutes avec sa photographie parfaite. Les paysages irlandais, verts et humides ainsi que les grosses joues des acteurs, rougies par le froid du nord, créent une atmosphère réelle et honnête.
Donc, nous sommes en 1920. On regarde l'incroyable violence des militaires anglais à l'égard des irlandais. Le film commence avec le meurtre d'un garçon de 17 ans devant les yeux de sa mère et de sa soeur. Cet événement provoque les premières pensées révolutionnaires au sein de la société irlandaise.
Deux frères deviennent les leaders du mouvement républicain. Le premier (Padraic Delaney) dur et fort et le deuxième (Gillian Murphy), plus tranquille , avec une essence du juste, stable et concrète. Mais voila! Comment cette équilibre va changer devant la cruauté de la guerre, mais surtout devant la décision, si ils doivent continuer la révolution après l'accord de paix avec les anglais...
Donc, comme ça, on est spectateur de la honte d'une guerre civile. Quand le frère combat son frère et l'ennemie continue à occuper le pays et maltraiter les habitants...
A mon avis, c'est très intéressant d'observer l'élément féminin de ce film. Une femme (formidable Orla Fitwzqerald), comme une troyenne quotidienne, en commençant par le meurtre de son frère auquel elle assiste impuissante, perdre tous ceux qu'elle aime et elle reste seule dans la destruction de la guerre. En général, toutes les femmes de ce film, me rappellent les "Troyennes" d'Euripide.
Les journalistes anglais, ont batée Ken Loach pour ce film, mais je crois que le Palme d'or était une récompense pour cette oeuvre magnifique. Et enfin: un prix après Underground qui encourage les créateurs de poser des sujets importants sans tabou, mais avec la liberté de l'opinion!
Pour finir, je vais utiliser les paroles de Ken Loach la jour qui a gagné le prix:
"Nous espérons, que notre film constitue un petit pas dans la relation qu'ont les Britanniques, avec leur passé impérialiste. Si nous osons dire la verité sur le passé, peut-être oserons-nous dire la verité sur le présent"

Maria

Posté par dakcotapoule à 15:24 - Commentaires […] - Permalien [#]