Don't worry! We are still alive!!!

Μην ανησυχείτε! Ζούμε!
Απλώς έχουμε επισκέψεις από Ελλάδα κι από Κορέα συν τις άπειρες εργασίες να παραδόσουμε, καθώς το εξάμηνο για μας τελειώνει σε ένα μήνα...
Για καλή μας τύχη γράφουμε καλά κι όλα δείχνουν πως θα το πάρουμε το ρημάδι το πτυχίο...
Τώρα βέβαια όταν βλέπεις ότι ακόμα ένα πτυχίο τείνει να προστεθεί στη συλλογή σου, σε πιάνει ένα άγχος, ένα κάτι! Και τί να τα κάνω δηλαδή; Κορνίζα; Είναι πασσέ και μικροαστικό... Να τα βάλω μέσα στο φάκελο που έχω και τα άλλα;Και τί τα διαχωρίζει,σε αυτήν την περίπτωση, από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ για τους οποίους δεν έχεις προσπαθήσει καθόλου, αλλά αντιθέτως σου έρχονται ταχυδρομικώς στο σπίτι κάθε μήνα;;;
Και από τη άλλη... Nα περάσω σε περισσότερη εξειδίκευση; Μήπως δεν είμαι επαρκής για την σύγχρονη αγορά εργασίας; Μήπως να βρω εκεί μια κωλοδουλειά να τελειώνουμε ή να ακολουθήσω το όνειρο της σούπερ ντούπερ καριέρας με μπόνους, ταξίδια, προοπτικές εξέλιξης και ωράριο ασύμβατο με την ιδέα που έχουμε για το 24ωρο;
Από την άλλη γιατί η ιδέα να πάω σ*ένα χωριό στην Αφρική και να ζήσω ήσυχα με τους ιθαγενείς σπέρνοντας κουκιά μου φαντάζει άκρως δελεαστική; Γιατί το μόνο που μου φαντάζει όμορφο πλέον είναι μια αγκαλιά το πρωί και κάποιος να σου λέει: "μην αγχώνεσαι! Είναι νωρίς ακόμα..."; Γιατί μετά από μια πολύ επιτυχημένη παρουσίαση μάρκετινγκ όπου καταχειροκροτήθηκες να μιζεριάζεις γιατί το σπίτι σου είναι πάλι άδειο και το μόνο που έχει μείνει είναι ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι κρασί με δυο ποτήρια κι ένα πακέτο τσιγάρα που δεν είναι η μάρκα σου;
Τί να πω δεν ξέρω! Φεύγω σε λίγο για Παρίσι να δω καμιά έκθεση, να σας γράψω καμιά γραμμή της προκοπής!
                                                                                                    Μαρία